İmkansız bir aşk, belkide bizimkisi
Hergün gözlerimi senden kaçırırdım inan
Seninle nefes alsamda aynı şehirde
Seninle bir araya gelmek ne zordu ey can!
Seninle kahvaltı sofrasında titreyen yüreğim
Kilometrelerce uzanan denizin ardında
Binlerce yanan ışıklar arasında
Kimbilir içlerinden biri sana sahip diye
Sensizliğin gecesine hançer sapladım izliyorum...
Hazin siyaha boyanmış gökyüzü altında
Bir ev gördüm yanan geçenlerde
İnsanlar vahlar çekiyordu içindekilere
Uzun, uzun baka kaldım alevlerine
Aslında içimin yangını ondan bin kat fazla
Şükür o evde canı yanan olmamış
Bu efkarımı dağıtacak içki yok
Acımı dindirecek ilaç yok
Figan eden kalbimi duyan da yok
Çöp gibi fırlatıldı temiz dünyam
Yarın için düşlediğim, dün olsaydı
Bir başkaydı sığınağım kendimi bulduğuma inandığım
Bana manastır misali gelen suküta erer bedenim
Orda sorun yoktu ifade edebilmek vardı kendimi
Horlanmıyor olduğu gibi seviliyordu benliğim
Ruhum zincirleri prangaları koparıp gelirdi sığınağa
Tükenmişler garında,umudun trenini bekliyorum
İki saat varmış kalmasına, bu kaçıncı bekleyişlerim
Yıllara denk belkide, beklediğim şu dakikalar
Kavrulmuş benliğimin acısıyla şimdi kıvranıyorum
Erken açmış çiçek timsali,çabuk soldu bedenim
Yaşadığımın bir anlamı yok sanki son günlerde. Hayat her gün yerine getirilmesi gereken bir vazife sanki. Ne tadı var, ne de adı. Bir günün diğerinden farklı olmasını geçtim. Günler ve onu kovalayan haftalar bile benzer oldu birbirine.
Pencereden bir damla ışığa bile tahammül edemez haldeyim. Depresyon uykuma sarılıyorum büyük bir şevkle. Çare onda sanıyorum. Sanki kalkınca herşey değişecekmiş gibi geliyor insana.
Kokusu sarmış odamı, dolu bıraktığım kül tablası..Zorla aralıyorum gözlerimi ve bir sigara daha yakıyorum!
Kendin olabilmek zor çok zor
Sen olmak istesende seni olduğun gibi kabul eden yok
Kendin gibi kendin ol demekte zor
Hayata kimseye kabullendiremezsinde ondan
Diken olur batarsın
Emin ol horlanır,gözede batarsın gün gün
Şimdi bir çok kelime geçiyor yüreğimden, elimde değil yazıyorum çünkü kalemime söz geçiremiyorum.
Biliyorum ki sen zaten beni anlayamadın ne sana olan sevgimi nede gönlümü.
Kimbilir benim sana niyet yazdığım, bunca yazıyı sen kimin niyetine okuyorsun!
Geçti en çocuksu yıllarım
Gençlik hızına yetişemedim
Elimde kalemim bir adet kağıdım
Yazıyorum şimdi kırk'a beş kala
Ah ile vahlı geçen günlere
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!