Leylâ Diye Erdi Mevlâya Mecnûn

Çöle sor; Olur mu Mecnûn Leylâsız?
Mecnûnun aldığı nefestir Mevlâ
Mahlûkları olamaz ki Mevlâsız
Hû diye duyduğu her sestir Mevlâ

Elindeki kaşık ‘Mevlâ’dasın’ der
Bastığı her eşik Leylâdasın der
Belendiği beşik hülyâdasın der
Başındaki altın kafestir Mevlâ

Telefon çalınca Leylâ’nım diyor
Göz bebeğindeki Mevlânım diyor
Sendeki emânettir canım diyor
Kırkların meclisinde hevestir Mevlâ

Başımı koyduğum yastığımdır âşk
Abdestliyken yere bastığımdır âşk
İlâhi huzurda sustuğumdur âşk
Mevlâya erince abestir Leylâ

Mecnûn İSLÂMİ’nin damağı, dili
Mevlâsından ihsan cennetin gülü
Giydiği urbayla zikreden dili
Kâlbin gönüldeki hevestir Mevlâ