Leyla Çağıltısı Şiiri - Kamil Çolak

bağrımı deşen benim kara leyla’mdır
onlar önce geldiler sonra erdiler
sesleri vardı onların gelirdi ötelerden
tımar ederlerdi gülleri öterdi bülbülleri
mecnun tekrar dizdi leyla’nın kirpiklerini
yaslayarak edepli ellerine

bu toprağa can verdi kelamından
yaldızlı hakikat sırlanıyor kaleminden
geçince leyla’nın gözlerinden öteye mecnun
solmayacak mekanın güllerini dermeye vurgun
leyla’nın sureti kırıldı üflediler toprağa
simsiyah gecede incir sütü içince mecnun

leyla ki bakınca kır çiçekleri susardı
tarayınca saçlarını kuşlar sedef gagalarını yakardı
bu türküyle vurulur çölde ceylanlar
o yarin yurdunda görülür rengin biçimin
ve entarisine uzayan nazenin bakışın tadımlık tadı
serviler meltemlerin haberini Mecnundan alsın

zaman hasretimi bileyliyor Leyla
sensin benim cefa kasemi dolduran
bir yangın çıkartırım bütün afakı yakar
bende çekip sevgilime giderim
'ben leyla’ma gidiyorum çekil önümden leyla
gayrı cennet olsun durmam bak çağırıyor beni'