Leylâ Şiiri - Hüseyin Atacan

Ruhumun çölünde dolaşan bu izler senin mi
Ya içimi paramparça eden bu gözler...
Sen misin kalbimin kapılarını zorlayan
Sonra da gelip başucumda ağlayan, Leyla!

Ey ruhumun pınarlarını kurutan kadın!
Yemyeşil vahalarımı tarumar eden
Gönlümün katili yar!
Neden başucumda zaman tüketiyorsun
Yarattığın eseri görmeyi mi,
Yoksa bir daha vurmayı mı istiyorsun?

Hayır Leylâ!
Artık bu yürek kaldıramaz senin ağırlığını
Çünkü sen onu narında yakıp tükettin
Zamanın öğüttüğü kayalar gibi
Sahra rüzgârında savrulan bir kumul ettin

Çöl serinliğinde kervanlar,
Geceye can veren ayın şavkında ilerliyor
Aruz düzüyor yorgun develerin adımları beynimde
Akrepler örümcek topluyor.
Ve kum tepelerinin ardında çakallar
Fırsat kolluyor
İşte o saat aklıma, kapkara gözlerinle sen geliyorsun;
Geliyorsun da içimi deliyorsun, Leylâ

Dünya, gecenin yorganını çekmişken üstüne,
Derin uykulara dalmışken nice hayatlar
Ben ıssız vadilerin kuytularında adım, adım
Seni aramaktayım.
Ve her adımımda yanmaktayım, Leylâ

Ah Leylâ!
Ah, bahtımı kül eden yangının sahibi
Cisminin narına yanışım nedendir sen bilemezsin
Zira, aynalar yansıtamaz senin niceliğini
Al şu gözlerimi de bir bak!
Bir bak ta, gör bendeki güzelliğini

Aşk, eğer sonunda vuslat yoksa elemdir
Bil ki, ölümdür acının arkasında bekleyen
Işığım, geceye benzeyen simsiyah saçlarında söndü
Gözlerin beni öldürdü Leylâ!

Artık ben yokum!
Ya da bir kum tanesiyim sonsuz sahrada
Fenadan, bekaya savrulmaktayım
Umarsız çöl vaktinin ılık meltemi saçlarımda
O meçhul aleme doğru
Yol almaktayım

Elveda Leylâ!

(15. 01. 2010)