Leyl-i Fer Şiiri - Emine Aydemir Karataş

Ey leyl-î ferim!
Ben ,senin yüreğine bir mum yakamazken ,
Sen, karanlık gecelerime süreyya ışığı,
Zifiri çökerken ruhuma ,
Özlem, heyûlâsı kaplarken benliğimi
Sen, asî huzme olup, karanlığıma süzülen.
Ben, ateşböceğinin cılız ışığı,
Senin güneşine kafa tutan.
Sen, inatla her zifirimi hayalinle yırtan.
Tezatlar yurdumda, çelişkiler sultanım.
Doğru ve yanlış
İyi ve kötü
Varla yok
Sen ve ben.
Ezcümle;
Hâyâl ve hakikatim
Ezelden ebede.