Lazarus Şiiri - Arif Şair

LAZARUS

Sabihi olduğum her şey
yalnızca rüyalarım;
borçlu olduğum şair
tükenmek bilmez gecelerimdir.

Bendeniz, sırtımda evrenleri taşırım;
ondandır — mantığa binaen —
ağır basar dizelerim.

Bak, benim kasıklarımdan
şiirler damlıyor;
meczupların soyundan gelirim —
bir elim kalem tutar,
diğer elim keleş.

O çocuktan kaçıyorum;
travmalarım harlanıyor.
Bendeniz, İsa’nın oğluyum:
bir elimde dünya döner,
diğer elimde güneş.

Ve andolsun,
yolumdan dönmeyeceğim;
kibrime kibir katar
ayağımdaki cam kırıkları.

Ve andolsun ki
tüm körlere inat göreceğim;
ekmeğin ağırlığından da
ağır gelen yalanları.

Çünkü ardımdan
ağıtlar yakılsın isterim;
gerçek şu ki:
Hamza şehit olur,
Hitler geberip gider.

Yoluma feda ettiğim yollarda
kan lekeleri görüyorum —
korkuyorum.
Çobanım yok;
ışığım, ciğaramın ucunda tüter.

Dumanıma bakan meczupların
fena hâlde başı döner;
zira ben bu şiiri
kalbimde yazıyorum, sevgilim.

Kokusunu duyan aydınlar ise
bana fena hâlde söver;
zira medeni toplum için
fazla ağırdır gözlerin.

Maalesef,
insanlar öldürmek
ve kazanmakla meşguller;
ondandır — sanatı ve güzeli
olduğu gibi göremezler.

Ben ise dünyaya karşı
durmakla meşhurum;
n’olur, atı kırbaçlamayın
ve… hiç ölmesin bebekler.

Bak, ben sana kozalak getirdim
adetten değil — sevdadan.
“İyiyim.” desen ne olur?
Kim ölmüş ki yalandan?

Bileklerim ıslanmış,
yolunda biterken;
sen hâlâ aşk diyorsan,
bu benim fedakârlığımı
toplum nezdinde
dile indirger, sevgilim…

Aman, akmasın gözünün yaşı;
benim gönlüm okyanus değil —
kirletir masumun
necis bir damlası.

Ah…
beni öldüğüm yerde bırakın.
Yetti bu dünyanın kahrını çektiğim.

Kullarının rızasını
niçin sormazsın, Tanrım?
Gerçi doğru…
Haktır her şeyi bildiğin.