Layya - son Şiiri - Sıtkı Caney

ben var mıydım o var mıydı
bu şehrin kalbini yakan ateş miydi kar mıydı
ve bir de gözleri vardı layyanın
her gece kalbimi yardı

gözlerin sırrı söylenmemiş sözler kadardı
ben var mıydım o var mıydı

sonra saçları yayıldı layyanın
dönüp dönüp evreni sardı
ben var mıydım o var mıydı

adı ne sunaydı ne de layyaydı
ben var mıydım o var mıydı
her gece bu şehirde bir insan
sevmeyi bilemediğinden
kendini asardı
aşklar ağlardı
ağlamak bir mahşer kadardı

ben var mıydım o var mıydı
şahan olan bu canda
leylak bir güneş
ve gül ay mıydı

ben var mıydım o var mıydı
adımız bir damarda durmadan doğar mıydı
yeşil gözlerim yeşil gözlerim
öyle durmadan maviye maviye
durmadan akar mıydı

böyle mi bitsin bu öykü
bitmeyen inleyen inildeyen bu öykü
bitmiyor ağlıyor uyku ağlıyor sessiz
eriyor eriyor sırrımız mavi deniz
eriyor güller aylar çizgisiz
gönül yapraklarında
gönül yapraklarında

bilmem bu öykü bu kadar mıydı
ben var mıydım o var mıydı
söylenmez söylenmez geriye kalan
aşkın dudaklarında
aşkın dudaklarında

varamam varamam varıp bulsaydım onu
bu şiir beni hiç bu kadar yakar mıydı
ah ben var mıydım o var mıydı

unutmak sözcükten olmasın ey sevgili
açılır evrenin yüce kitabı zamanın arkaları
görünmez bir seste görünür tanrı
gül ay ve bahar ve gece hep bana bakar mıydı
ben var mıydım o var mıydı
ben var mıydım o var mıydı