Layla Şiiri - Ayşe Uçar

uzun yıllar geçti
içimde binlerce fay kırığı
artık hiçbir deprem yıkamaz
hiçbir ölüm beni öldüremez

tanrı
çoğul seslerin ilgisizliğine tanık
aslımı unuttuğum, devrik günlerin çığlığında
gülen aynalar saklar
ağlak gölgeleri öpüşümü

ah! layla
civa gibi akışım
kaya gibi duruşum
yalan!...

rüzgârın dokunuşunu ağaçlara
başakların narin boynunu
dalgaların köpüren bembeyaz ağzını
badanasız evlerin yamalı suratlarını
sokak çocuklarının kirli terliğini

severdim…

severdim işte taşı toprağı
koşulsuz
şartsız

hani
sevmekle çoğalırdı ya her şey
paylaşmakla güzeldi dünya
gül de duy da
inanma!

karanlıkta göz görmez, yol iz bilmez
kuyruklu ruhların, vampir ağızlarında güneş
sonunda kıyameti getirdiler layla

aşkı içine gömmek
ve yalnızlığa koşmak aslanlar gibi
baş kaldırmak iffetsiz yaşamın hırçınlığına
bir yere kadar

bir yere…

insan yokluğu ile zenginleşir
duygularıyla büyürse
çatlamış ruhumdan sızan bu hiçlik
bu yangın, yüzüme giydiğim bu acı
dağ taş bu dere tepe
neden hazan

kanıma dokunuyor
örümcek ağına takılan kelebek çaresizliği
kaya gibi duruşum
civa gibi akışımsa

yalan! layla
yalan!...

07-12-2014
geceningüneşinden