Bu evde çalmaz telefonlar,
Çalarsa yalnızca alarm çalar.
Bu evden aranan telefonlar,
Düşmezler bir türlü, meşgule vururlar.
Bu evin içi kıştır oniki ay dur duraksız,
Takmaz tropikal iklimi bu evin içi.
Bu evin dışı, günlük güneşlik,
İçerisi hep akşam, hep akşam, hep akşam.
Bu evde çalışmaz ışıklar,
Bir yanar bir sönerler onlar.
Bu evde rüzgar sesi çıkarır her zaman;
Dışa açılmaz, içeriye açılır kapılar.
Daha ağır hissediliyor bu evde yalnızlık.
Uzaktır bu ev, yemek kokularına da.
Kirlidir camlar, belki hiç silinmemiş.
Evin tek süsüdür örümcek ağları.
Ve dumanlıdır tüm duvar boyları.
Herşey yerli yerinde olabilirdi,
Bir yanda masa, bir yanda sandalye,
Herşey oldu olurunda olabilirdi,
Bir yanda yatak, üstünde şilte...
Bir eksik... Bütün hepsi tek bir eksikten...
Boşuna örmez ki ağlarını örümcekler...
Bir eksik...Yanıt arayan, boşlukta gezinen bir soru:
Ne zaman döneceksin, dolduracaksın boşluğu...
Kapıyı çarpmak da bir çözümdür,
Kapıyı aralamak da yanı sıra.
Sen de biliyorsun çarparken kapıyı,
Aralamak istemiştin aslında kapıyı...
Bu evde çalmaz telefonlar,
Çalarsa yalnızca alarm çalar.
Bu evden aranan telefonlar,
Düşmezler bir türlü, meşgule vururlar.
Eskiden böyle değillerdi, kapı çarpılmazdan önce,
Kimbilir nice zaman, bundan sonra böyle...
Ho Çi Min Kenti, Vietnam, 4 Aralık 2007
Kaynak: Gezgin, U. B. (2008). Vietnam Şiirleri (2007-2008) [Poems of Vietnam]. Ho Çi Min Kenti, Vietnam, Mart 2008.
Kayıt Tarihi : 9.8.2022 01:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!