Lale Devrimi - Sonra Birgün

I

İlk tohum ner’den nereye ne şekilde gelmişti bilinmez
Amma bu çiçek meselesi bir hayli etkiledi köylüyü,
ihtiyar heyetini, kiziri ve eli silah tutan herkesi,
herkesi eli çapa tutan, tırpan tutan, saban tutan,
herkesi, sabahın köründe kalkıp çalışan, gecenin
geçinde zıbarıp yatan...

Önce nadasa verilmiş bütün topraklara dadandı çekirge
gibi,
Sonra kurşun askerlerle bütün ahali, tarlalarına,
damlarına, ahırlarına ekiverdi...
Bu çiçek, kimi zaman solar olsa da; köylü, ekmeğini
verdi, aşını verdi,
Yaşattılar hekimlerin, bir ay ‘ömrü’ kalmış dediğini,
Korudular her gece silah omuzda, haşereden...

Korkuluktan tırsan alakargalar, o gün bu gün korkuluğu
takmaz oldular,
Fedai oldular, bu kırılgan çiçek için, sarılgan otlara
karşı,
Tilkiye peyniri kaptırmaz oldular, bindikleri dalı
kesmez oldular,
Timsahlar timsahlıklarını bildi, gergedanlar
gergedanlıklarını,
Oltaya pabuç takmayı öğrendi balıklar, yemler
konusunda seçici oldular...

İnanması zor ama tüm bahçelerde aynı anda, aynı
yoğunlukta,
Bir devrim olmuştu bir gece, donmuş denizyıldızlarının
ışıdığı bir gece,
Çiçek tohumlarından, yüzyıllık çınar köklerinden,
yanardağ içlerinden
Bahçıvan kulübesine, vilayet reisine, kilise
müderrisine doğru,
Sarı bir nehir akmıştı, bir kez aksatmadan
yeğinliğini, bozmadan yatağını...

Sarınehir, alıp koynuna sömürgenleri, bahçıvanları,
yağmacı müderrisleri,
Okyanusun orta yerine bırakıvermişti, önceden
düşünüldüğü gibi,
Ağaları, beyleri, efendileri, beyefendileri,
han’fendileri...
‘Su!’, ‘Su!’ diye inleyen paşalara bolca su,
‘Açız!’ diye inleyen köylülere kocaman dünya...

II

“Adını değiştirdiler ülkenin”, köylerin, yanardağ
çanaklarının; Laleli oldu,
Tüm sokaklar, tüm meydanlar, tüm parklar,
salıncaklar...
Bayraklarını –söylemeye gerek yok- laleden yaptılar,
pembe laleden,
Teknoloji, ekonomi, ekoloji, ergonomi elverdiğince,
Lale-yoğun tarım atağına geçtiler, tek saha
oynadılar...

Laleli, Laleli olmadan evvel, Sarınehir, akmazdan
evvel bekçi kulübelerine, tekkelere, mıknatıshanelere,
Yönetenler Korosu’nda baslar, fa anahtarından;
sopranolar, sol anahtarından söylerlerdi, başka
çiçeklere övgüler düzen şarkıları,
Halklarsa la anahtarından başkacasında tutturmazdı bir
kez olsun makamı;
‘La’ der ‘le’ der, başka şey demezlerdi Büyük
Tufan’dan önce,
Sarınehir taşmadan; gemi, köyceğizlere yanaşmadan
önce,

Her köyden bir örnek almadan önce, güvercin yollamadan
önce
Sarısudan başka bir şey görünmeyen enginliklere ve
Zeytin dalını getiren güvercin, ‘devir teslim’
etmezden önce,
Kenterler, gülcü; kentsoylular, sümbülcüydüler, yüce
Tanrıçamız korusun böyle sapkınlardan, bir daha
getirmesin böylelerini dünyaya...

Eşşekler, semersiz; atlar, yelesiz; kaplanlar,
tırnaksız, pençesiz, dişsiz idiler,
Tarlalar, lahanalar, karnabaharlar, bamyalar,
bezelyelerle pislenmiş idiler,
En yakın çiçekçi, yüz kilometrede; en iyi çelenk,
halkın satın alma gücünün üstünde idi,
Karalahanalardan sarma olur, patlıcanların salatası
yapılırdı,
gavur saraylarında. Tü tü tü! Korusun Tanrıçamız her
birimizi ayrı ayrı, hepimizi bir arada...

Sonra bir gün her yer sarardı, ayva sarardı, elma
sarardı, armut sarardı,
Buğdayın sapı sarı, kökü sarı, gövdesi sapsarı idi,
Öksüzlerin gözyaşları, gözkapakları, gözaltları,
gözbebekleri sarı idi,
Doğdu bir anda her yerde o muhterem çiçek!
Ölmüşler, dirildi; diriler, öldü; hastalar, iyileşti;
hastalandı iyiler...

24 Aralık 2002

Kaynak: Gezgin, U.B. (2017). Macar Raksları: Defterlerde Kalan Şiirler (1995-2005).