Lan! Şiiri - Reşat Öztoprak

Lan!
Bazen, hani bazen,
Bazen diyorum sen anla;
Oturup şiir yazasım gelir
Ve sen düşersin aklıma
Hani çıktığın da yok ya neyse.
Sokaklar derim yağmurlu
Dudakların girer araya
Ve durmaksızın gözlerin
Sonra bir sevişmişlik tutar beni.
Lan! diyorum içten içten
Ve bazen sesli bağırarak;
Silerim sonra sil-baştan yazmaya,
Çocuklar derim Afrika'dan
Ve boğazımda bir kıtlık,
Göğüslerin belirir birden
Kelimeler sen kokmaya başlar;
Tenin, kokun, saçların derken
Liste uzamaya başlar,
Durmasam bitmeyecek,
Durmasam afrika açlığı senle bitecek.
Bir Lan! daha kopuyor dudaklarımdan,
Sonra yalnızlık diyorum,
Kimsesizlik parklarda,
Der demez senli bir yalnızlık,
Giriyor araya;
Ve öpüşürken buluyorum satırları
Nefes almaksızın dudaklarında.
Yarım iç çekişleri ile birleşik
Ve sen ile bütün bir Lan! daha,
Bakıyorum olmuyor,
Şiiri bırakıyorum sana dalıyorum,
Senli sen zamanımda...