Koskoca bir ömre sığdırılan kısacık anlardı yaşadıklarımız. Nasılda mutluyduk hayatın acımasızlığına karşın. Gülebiliyor eğlenebiliyorduk. Dış dünyaya kapattığımız kapılarımızın ardında. Dolunayın enerjisiydi, ruhumuzun hengâmesine ışık tutan…
Korkular yaşıyorum. Dönüşünün serap olması endişelendiriyor. Eski yaraların kanamasından korkuyorum. Hiç kapanmamış olan, ufak bir tırnak darbesiyle kanamaya hazır yaralar. Yabancılaşmış ruhun ve donuk bakışlarında bizden bir iz arıyorum.
Sahi, neden gitmiştin? Seni benden uzaklara götüren neydi? Sebebini bile söylemeden, ardına bile bakmadan çekip gitmiştin. Ayrılıklar ölümle kardeşti hani? Neden döndün?
Bıraktığın enkazın parçalarını toplamaksa niyetin, o enkazdan sadece toz zerrecikleri kaldı. Kalan her zerre ise senden bir parça. Sakın dokunma onlara, kirlenmiş ellerin ve yüreğin o enkazın kutsallığını bozar. O zerreler ki, senin gidişinle ateşe düşen kâğıtlar gibi kıvrıldılar. Soğuk ve yağmurlu akşamlarda ruhumun dinliğini bulması için o enkazın külleri arasında dolandım. Senden kalan anıları anlattılar bana tekrar tekrar. Yakutun kızıllığındaki tenha sürgün yerlerinde, gölgelerin koyuluğunda yaşarken ben, bana yoldaş bana arkadaş oldular.
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
