Lal geceler Şiiri - İlyas Kaplan

lal gecelerde yorgun düşer kalbimin atışları
yalnızlığın ıstırabına uzanır gurbet
usulca özlemin tufanına gark olur gözler
her sancıyla bir ruh kara sevdaya sürüklenir
her nefesle kalbimin damarları kanar
her ahla gecenin karanlığı aydınlanır
o zaman üşüşür dört koldan en insafsız sızılar
olabildiğince cehennem ,içinde olabildiğince aşk

sırrını çözmeye kafi değil sinemde tutuşan ateş
hicranı dokuz kat feleklere figanlar çıkarır
doyumsuzluğu çağlar öncesi ademden hatıra
ateşinin alevine bedenini kurban eden pervaneyim
ömrümün masivasında bir şems kadar yanarım

her tatlı sarhoşluğun ardından
öyle bir meziyet saklanır ki yüreğimde
her bir uyanışla ,tekrar tekrar tecellisiyle avunurum
tefekkürlerinde bitmeyen bir serüvendir aşk
asla tasvir edilemeyen bir hüsün kokusu verir
kalbimin aynasında sevgilinin güzelliğiyle yaşarım

ne farkı var üzerine basılan toprağın
ne anlamı var mütemadiyen geçilen yolların
vuslat anında kalben bir olmaktır aşk
hüzün karışır sessizliğimin uğultusuna ancak
elbette o visal de kurur damarlarımdaki kan
işte o zaman hıçkırıklara boğulurum

beka makamlarının sonrası
aşk vadisinden ötelere dökülen nehirler timsali
maşuklar diyarına hazdan bir yol alırım
bütün caddeleri tek tek kalpten kalbe ulaşır
kemalin de bir iz bulunca ben
iki beden, tek ruh, bir aşka zincirlenirim

redfer