Lâl Şiiri - Adem Çakır 2

Bir kitabın sayfaları, uçarcasına ruzigarda savrulur,
Ve yeni bir hikâye başlar, başkahramanı sen
Sen ki; yüreğimin taaa derinliklerinde yanan tütsü… Sormayın, mahremdir öyküsü..
Ne zaman ki içim, ıssız bir çöle döneli….
Şebnem gibi, damla damla büyüyen bir aşk, leyladan çok Mevla’ya meyli…
Sanki biraz da, ikimizin hikâyesi gibi…
Öksüz kalmış sevdalar, sitemkar ağıtlar gibi,
Hani… Sükûtunun deryasında savrulan kelimeler… Ufukta kaybolan gemiler gibi…
Yani; tam da senin gibi, eksik olan yanım…
Esip de; bir daha asla dönmeyen, umarsız ruzigarım…
Derin bakışlarına dalıp da, vurgun yemeyeceğini sanan, mahir bir dalgıç belleme beni
Zira; senden gelecek bir vurgun, yazılmışsa kaderime
Ne gam ki, razı olasım var işte… Senden gelen her türlü mihnete…
Kimi zaman; tebessümün, kalemimin zembereği oluyor,
Henüz, dudaklarından dökülüp, sübut bulmamış kelimelerin, geliyor kalemime
Yazsam yanarım… Yazmasam kanarım işte…
Olmadık vakitlerde; yakama yapışan, cesaretin korkusuz kumandanı,
Hadi boz der.. Hadi boz, şu visal orucunu. Bermurad olmak, senin de hakkın değil mi?
Bir bardak çay içimi, bir hasbihal edimi kadar… Arz-ı halim ne kadar sürecekse, işte o kadar…
Yerle yeksan etmek ister; sükûtun beş burcunu, kelâm orucunu…
O an parmağın dudağına gider, lütfen… der. Aşikâr etmeyesin, sırları
İncitmeyesin kelamı; lüzum yok visalden dem vuracaksan… ve de ellerim elinde kalacaksa.
Ya ellerin, elimde kalsın, ya da; yakın olsun kalbime. Bir hançer sokumu, bir can alımı mesafesinde olsun…
Bırak, can cânâna feda olsun…
Ardından baktım da sevgili; sensiz, ne kadar da yalnızım bu gam hanede,
Neydi bizi tutan? Ve bizi birbirimize mecbur kılan
Efsunlu bakışlarının buğusu mu? yoksa alnımızın yazgısı mı?
Hece hece kalemimden akan, parmaklarıma sinmiş, uzun bir sessizliktir
Oysa, ne de çok şeyler yazılmıştı, sükûtun diliyle ikimize dair …
Susardım… yanardım… ve yakarırdım sessizce ‘’ Hasbiy’allah…’’
Ey dualarımı işitip de, derdime derman olan, nedir ki bu yangın, yoksa, günah mı yazdın yazgıma…