Lakap -Makale- Şiiri - Osman Erdoğmuş

LAKAP

Düşünüyorum da?
Konuşmamızın hayatımıza kattığı güzellikleri tarif etmek o kadar zor ki.
İsteklerimizi ve düşündüklerimizi hiç zorlanmadan, ifade etmemiz ve anlatabilmemiz ne büyük bir nimet. Bu nimeti ancak elimizden alınınca kıymetini ve kadrini anlayabiliyoruz.
Bir de eşyalara verdiğimiz isimlerin hayatımıza ve yaşantımıza verdiği kolaylıklar hep düşündürmüştür beni.
Masa diyorum. Herkes neyi kastettiğimi anlıyor.
Kalem diyorum. Yazma ihtiyacı hissedildiğim anlaşılıyor.
Dost diyorum. Muhabbet edeceğim, sırlarını paylaşacağım birileri akla geliyor hemen.
Sevgi diyorum. Allah’ın kalbimize yerleştirdiği latif duygular harekete geçiyor.
Ve hakeza.
Eşyalara verdiğimiz isimlerde, değişik dillerde, değişik şekillerde ve bölgesel şivelerle söylenmesi pek sorun olmuyor.
Asıl üzerinde durmak istediğim konu, yine hayatımıza kolaylık ve güzellik katan özel isimlerimiz. Her ne kadar bizim istek ve arzumuzla konmasa da, her birimizin özel ismi olması ne kadar güzel ve hayatımızı kolaylaştırmak için ne kadar gerekli.
Bu isimlerimizin asıllarını söylemek kolaylığı varken, muhatabımızın hoşuna gitmeyen, duyduğunda canını sıkacağımız isminin yerini tutacak lakaplarla çağırmamızdan daha ayıp ve gayr-i ahlaki bir davranış olabilir mi?
Ahlak ilkesinin değişmeyen ölçüsünü bin dört yüz küsur sene evvel Sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed (SAV) “Kendin için istediğin bir şeyi kardeşin için de iste, kendin için istemediğin bir şeyi kardeşin için de isteme” buyurarak ne güzel dile getirmiş.
Geçenlerde Başbakanımızın “Benim partimin ismi şudur, başka bir şekilde bizi tarif edenleri kınıyorum” diye bir feveranda bulunduğunu işitmiştim.
Bu olayın insan boyutu. Birde Yüce Yaratıcımız “Güzel isimler benimdir”(-Haşr-59)
Buyurarak 99 ismini bize bildirmektedir. Ve her bir ismi yaratıcımızın bir veya birkaç özelliğini içermekte, İslam terminolojisinde derin manalar ihtiva etmektedir.
Ben kısaca “Besmele” de geçen isimlerinden bahsedip, konumu sonuçlandırmak istiyorum.
Rahmân: “Dünya hayatında, mü’min-kâfir gözetmeksizin, mahlukatın
hepsine merhametle muamele eden.” “Ezelde bütün yaratılmışlar hakkında hayır ve rahmet irade buyuran.”. “Rızıkları ve her türlü iyilikleri ihsan eden.”
Rahîm: “Verdiği nimetleri iyi kullananlara daha büyük ve ebedî nimetler veren.”
“Ahiret hayatında sadece mü’minlere ihsan ve ikram eden.”
Allah: Bütün güzel isimlerini kuşatan özel adı.
Bütün bu güzel isimler yerine kullandığımız bir kelime var. Tanrı.
Tapınılan varlık anlamına gelir. Tanrı bir varlıktır, nesnedir, şekildir, aydır, güneştir v.s.
Bunları ilah edinenler Tanrılarına tapmaya ve onlara Tanrı demeğe, tabi ki devam edebilirler.
Ama bütün güzel isimler Allah’ımızın olduğu halde, O’nun razı olmayacağı bir ismi ile O’nu anmak, O’nu zikretmek, en kötüsü de; yarattıkları ile onu mukayese etmek, ne kadar abesle iştigal, değil mi?