Lady Lazarus Şiiri - Lady Lazarus

Israrla herkes niçin bu ismi kullandığımı soruyor bana. Bazen kısacık cevaplar veriyorum bazende cevap vermeye bile lüzum görmüyorum. Yanıtını kendimin bile tam olarak bilemediğim açıklamayı yapıp yapmamaktan yorgunum. Ölmek, ölememek, yeniden başlangıç yapabilmek, dirilmek, yok ederek yeniden var etmek imgelerini duyumsatıyor bana Lazarus. Ölümle yaşam arasında gidip geliyorum.
Ölüm sadece bedenin yok olması değil. Ruh da yavaş yavaş intihar edebilir.
Bilerek ve isteyerek bedenimi öldürdüm ben. Çünkü asla mutluluğa yakınlaştıramadım onu. Her seferinde yeni oyunlar kurmacalarla mutluluk bahçesinin o güzel baş döndürücü kokusunu teneffüs etmesini istedim. Her suni nefesten sonra baygın düştü bedenim, acizleşti küçük bir çocuk gibi, kıvrıldı kaldı. Dünyada başka hiç kimse yokçasına derinliklerime çekildim, Zaman zaman bedenimi ait olmadığım bir zamana ve mekana kiraladım. Çocuklar büyüttüm, yemekler yaptım, hiç gülmediğim halde gülümsedim.
Bazen sokaklara çıktım kalabalık caddelerde dolaştım körü körüne. Hiç kimseler yoktu tüm bu kalabalıklar içinde, ben hep kendime yürüdüm, kim bilir kaç kişi vardır benim gibi hep kendine yürüyen, ama ben hep kendimle meşguldüm.
Doğduğum andan itibaren hissettiğim bu yanlızlık hissini kendim yaratmış olabilirmiyim diye sordum çok zaman kendime. Küçücük bir çocukken hastane odalarında günlerce korkuyla, acıyla cebelleştiğim, gecenin içinde ağaçlarla konuştuğumu, bir yabancının kolları arasında demir karyolaya bırakılışımı, yarı baygınken hayal meyal insanların bana acıyarak baktığı, o anları gözyaşlarımı, yanlızlığımı, incinmiş çocuğun korkularını, tüm ömrümce silemeyeceğimi geç anladım.
Korkuyorum en çok kendimden korkuyorum. Korkulara yenilen yenilmiş yanım, öyle çok hırpalıyor aşağılıyor ki beni. Her kendime varışımda, en onulmaz işkencelerle karşılaşıyorum. İşte bu yüzden bazen kendimi cezalandırmak, yada en büyük düşmanım olan kendime gösteri yapmak için cesarete yelken açıyorum. Yaptığım her shovdan sonra kıyıya vuruyor bedenim, kıvrılıp kalıyorum büyük sessizlik içinde. Gitgide duyduğum tüm sesler azalıyor..Savaşlar, ölümler, yoksullukları duymuyor görmüyorum. Kendi savaşımı kazanamadım ki ben. Kaçtım hep kaçtım, bana zorla dayatılan her ne varsa ruhumu bu dayatmalardan kaçırdım, bedenimi kurtaramasamda. Tezer Özlünün söylediği gibi sınırlar içinde kendi sınırsızlığımı kurdum. İçin için alay ettim onlarla,pes eden bir yaşamın içinde pes etmemek için direndim her kırılışımda. Tüm kırılmalar sonrası biraz daha eksik biraz daha yarım kalakaldım hayatın orta yerinde. Ruhumu her kaçırışımda kendimle yüzleştim. Korkaklığımın duvarına çarptım yüzüstü çakıldım. Bu yaşamda anlayamadığım bir tezatlık vardı ve bu tezatlıklar içinde gittim geldim,gittim geldim.
İşte bu yüzden Lazarus koydum adımı. Milyonda bir yeniden doğma ümidini taşıdım yine de içimde. Boşluklarım, bedenimi ruhumu dolduran boşluklarım, bu boşluklarda canavarlaşan yanlızlığımı tüketme duygusunun özlemiyle belkide.