Lades Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Hayatın bahçesinde bir gonca güldüm.
Güzelliğimi gören, gözlerini alamazdı benden.
Renklerim cezbederdi herkesi;
Şarkılar söyler, şiirler yazar, kahkahalar atardım.

Sonra sardı etrafımı dikenli çalılar,
Nefes almak bile imkânsızdı.
Hep kaçmak, kurtulmak istedim,
Beni kurtaracak bir elin hayaliyle geçti yıllarım.
Ama sonunda çırpınmamın, çabamın boş olduğunu öğrendim;
Küstüm kaderime.

Önce yüzüm soldu,
Sonra dillerim sustu.
Ağladım,
Sesimi duyuramadım.

Sonra bir gece, bir ses böldü uykumu.
Kulağıma ılık ılık aktı kelimelerin.
Her sözün, ruhumu okşuyordu sanki.
Başta korktum,
"Ya sen de bırakıp gidersen?" diye.
Yenilirsen korkaklığına,
Ama sen...
Ellerin kan içinde kala kala
Yoldun etrafımdaki çalıları.

Her yaprağıma şiirler yazdın.
Senin gelişin, benim mutluluğum olmuştu.
Tek tek açıyordum yapraklarımı aşka,
Aşk doluyordu hücrelerime.
Alıştım zamanla varlığına,
Her yerde seni görüyor, senle yaşıyordum.
Sen olmuştun tek gerçeğim.

Ama bir sabah...
Uyandığımda seni bulamadım yanımda.
Çok bekledim gelmeni, ama gelmedin.
Soldu yapraklarım,
Tek tek düştü yere.
"Neden? Neden? Neden?" diye
Ağladım.

Ne zordur bilir misin,
İnsanın kendi sorduğu sorunun cevabını
Yine kendisinin vermesi?
Cevapsız kaldım...
Son yaprağım da düşerken yere, biliyordum:
Sen benim ecelimdin.
Ama ben bile bile lades dedim sana.
Çünkü sevdim.
21.01.2025 10:32