Lacivert Bozlak Şiiri - Adnan Durmaz

ömrüme umut olaydın
düş olaydın gün ortası
gecede uykusuzluk
gülüşümde gül açaydın
ellerimden aşk içeydin
kırılmış dal bakışlı yaban susuşlu
ben ki o İstanbul’a hoyrat düşmem mi
alnımda bozkırların tüm ıssızları
yüreğimde ağıtların yarası
seni umut saraydım
beni bulut yağaydın
erguvan erguvan güleydin
saçların yüzümde sağanak
geceden eşkin tayların toynak sesleri gelir
bulutlar kükrerim çınarlar huşuyla susaydı
ellerimi bırakma küçüğüm kaybolurum
yarama gülüş saraydın
yorgunum sularıma yatak olaydın
İstanbul delirerek akar bilirim
bir bozlak laciverdi kanar gözlerim
yaşamamışım ki yalnızlıkta yanmaktan
hep çocuk kalmışım bunca acıdan

sen beni alaydın küçüğüm
beni alıp büyüteydin
2006