Lâ/l Oldu Sevdalar Şiiri - Mustafa Atiş

Gözlerime aşina sürgün gözbebeklerin
Gül açan düşlerimde gülüşün miras kaldı
Buğulanmıştı sanki hazan olunca mevsim
Avuçlarım üşüdü bırakınca ellerin
Veda gözyaşlarıma vurgun olan yas kaldı

Az kaldı sevgi düşüm, bu âlemden payıma
Gökkuşağı tadında rengârenk heves kaldı
Büyüttüğüm aşkımla yitik saraylarıma
Ümitsiz sevdalarla Lâ/l olan gönüllerin
Sultanından yadigâr, yarım bir nefes kaldı

Ya bu hicran dayanmaz, ya sevda böyle bitmez
Maveradan bir umut, özlenen bir ses kaldı
Yeşil ufuklarında büyüyen tebessümle
Sana selam gönderen aşka dair yellerin
Son durağında yorgun, üzgün prenses kaldı

Kelimeler susunca, şairler yetim-i yâr
Uçmak için vuslata meçhul bir adres kaldı
Tavus kuşu misali çırpındıkça kanayan
Belki de son sözünü söyleyen bülbüllerin
Hürriyetini çalan kırık bir kafes kaldı

Ab-ı Hayat arasın Hızır’a dost olanlar
Nasipten ötesine kader diyen nas kaldı
Aşk denizinden geçip sahrada boğulanlar
Kurak topraklarında susuz kalan güllerin
Gök kubbede kokusuz, sensiz ihtiras kaldı

Nerede Mevlana’lar, “aşk aşk” diyen Yunus’lar
Kimi Hallâc-ı Mansür kimine mahbes kaldı
“Hu” çeken dervişlerin yoğrulduğu toprakta
Rüzgâra yenik düşmüş mor kızıl sümbüllerin
Çiçeğinde baharı besteleyen es kaldı

Davudi ses duyunca terennümden geçerdi
Kuşlar özgürlüğünden mahrum ve bîkes kaldı
Kan aksada toprağa şüheda tohumları
Sen bırakıp gidince Süleymani ellerin
Ruhunda can çekişen Beytü’l- Mukaddes kaldı

Malazgirt’te toprakla sulanan fetihlerin
Söğüt’te çınar olan yurdumdan atlas kaldı
Kıtalar diz çökerdi önünde fatihlerin
Ne oldu sana şimdi, neden sustu dillerin?
Şanlı ihtişamından kırık bir elmas kaldı

Cumhuriyet seninle yıldızları gözlüyor
Göklere uçmak için keskin bir makas kaldı
Şimdi sabır zamanı, doğum sancıları bu
Bazen sancılı olur ikbali güzellerin
Payitahtından sana şanlı bir libas kaldı