L`amour et la psyché Şiiri - Yavuz Somuncu

kokun
tanıdık geliyor
bu cumartesi
ankarada...
dummy gecelerinden
bir alıntı olsa gerek
bu geceki şarkılar
tunalı gölge
sen kokuyor
sahnede zakkum
ve seçilebiliyorsun
kesintilerinde bedenlerin
binlerce koku arasından...

yalnızlığın kutupları
çoktan kararlaşıldı
sen olmamalısın
bu öyküde
ve şarkılar
bi anlam ifade etmemeli
senin için
gittikçe saflaşıyor
içime çektiğim hava
annemin adı gibi
kokluyorum seni
ve dahaca özgürleşiyorum
sana giden yollarda
sonunda sen olmasan da
bu filmin
yürüyorum
bir kutuptan
bir kutuba...

huzura bağımlı
bir arayış benimkisi
önümde
ikiye ayrılıyor yollar
ikisi de sana çıkıyor
biri dağlar dolaşır
diğeri kasabalar
ve en kestirme
sensizlikler
bu kararla başlıyor
yolun sonunda yoksan şayet
dönemem tekrar geri
gayret diyorum
ha gayret
sobelenirim şimdi
senin yumuşunda sayılara...

görünmez olmayı dilerdim
yanında
boşluk gibi
seyahat etmek solundan
ve hiçbirşey kalmayınca
sana ait
koklamak isterdim seni
işlercesine ruhuma
kaybederken
kendi kokumu
diğerlerinin ardından...
belki de
yağmur kokmak isterdim
çisil çisil
senin giysilerinde
ya da bir yemin
yasaklanmış
tanrıcılık oynayan
dostların tarafından...
ve tanrılar
gülümsemeye başlar
koklayışımdan tenini
yalnızlığına emanet
tüm aldanışlar...
demir parmaklıklar
ayırır seni benden
ve kumaş örtüler
tenini okşayan...
kapılar açılır
iki yana
sen kokar
doğa...
bahçene çıkıp
bir gül dikersin
anıtıma
ve şapşal bir
gülümsemedir
bana kalan...
uykuda ölmek gibi
sensizliklerim
bir çeşit ayin
yakarışlarım...

belki de
kaybolurum
dilediğin kadar
yeryüzünden
ya da
kokun olurum
akan
bir elinden...
'L`amour et la psyché'