Kuzu Değneği Şiiri - Ali Binboğa

Amcamın sandalyesi,
kapı önündeki sekiydi.
Üstündeki eskiler hep aynı,
bir pantolonu,bir köyneğiydi.
Şimdi yıkık evinin bir köşesinde,
boynu bükük gördüğüm sopa,
O'nun kuzu değneğiydi.
**
Evi yıkılmış,düşmüş mertekleri.
Örümcek bağlamış zerzeli kapısını,
aralayıp girdim içeri.
Sağlam olan yerleri akmış,
göz göz etmiş yeri.
Beni aldı götürdü,köşede duran,
şu çalıdan kuzu değneği.
***
Uzaktanda olsa el eder,çağırırdı beni.
''Bak yavrum aman ha okuyasın.''derdi.
''Cahil adam arama,aha gör beni.''
Kulağımdan hiç gitmedi,o kısık sesi.
Ne yakışırdı emmime,
sekiz köşeli kasketi.
****
O'nun yemeği bulgur pilavı idi,
bulursa yanına ayran,kuru soğan
ben beni bildim bileli.
Dedimki birgün.'sana bir baston alalım,
yeni olsun emmi yeni.'
''Yok yavrum bana yeter.''dedi.
'Bu kuzu değneği.'
*****
Dokunmadım değiştirmedim yerini.
Çözmedim el yerine doladığı,kendir ipini.
Duymuş oldum sanki; o kısık sesini.
Çıktım oradan,
yokluğuna bıraktım,kuzu değneğini.