Kuzören Sevdası Şiiri - Halil Gürkan

Bindokuzyüz seksen birde uğradım,
Kader beni sana çekti Kuzören.
Otuz yıldır rüyalarda aradım,
Zaman sular gibi aktı Kuzören.

Hafta başı yürüyerek gelirdim,
Özlem ile beklendiğim bilirdim,
Aradığım mutluluğu bulurdum,
Bilcümle yürekler paktı Kuzören.

Çıkar Mollahan’dan köye bakardım,
Hasan Pınarı’ndan şır şır akardım,
Uzun Harım’dayken türkü yakardım,
Dinleyen yer ile göktü Kuzören.

Arayit’in Meşe huzur saçardı,
Kumludere suyu kendi içerdi,
Köy halkı gönlümden bir bir geçerdi,
Hasretin bağrımı yaktı Kuzören.

Abdullah’tı adı Selami derdik,
Vardık hanesine destursuz girdik,
Dostluğun hasını onlarda gördük,
Gözler sevgi ile baktı Kuzören.

Tırkaz Emmi muhtar, Osman azaydı,
Muzaffer’e gelen elim kazaydı,
Sütler kekik kokar, peynir tazeydi,
Yoğurdun gerçekten aktı Kuzören.

Kemal Hoca çıkar ezan okurdu,
Dilinden dökülen daim şükürdü,
Analar tezgahta kilim dokurdu,
Nakışlar yörede tekti Kuzören.

Müsait olunca kış günü hava,
Necati’yle bazen çıkardık ava,
Tüfek seslerini dinlerdi ova,
Tavşanın, kekliğin çoktu Kuzören.

Kardeşti Hüseyin Mehmet Orhan’a,
Zingil Mehmet, Mehmet Öztürk yan yana,
Meydan okurlardı geçen zamana,
Seneler zor başa çıktı Kuzören.

Mehmet Akdeniz’in ikramı boldu,
Evi misafire açık bir yoldu,
Fehmi’nin gülleri ateşle soldu,
Alevler mülkünü yaktı Kuzören.

Cemil Dede tekti, yalnız yaşardı,
Dolabı çerezle dolar taşardı,
Halil Dede köyden köye aşardı,
Seneler belini büktü Kuzören.

Hasan Hüseyin Çoban sert bakardı,
Kendi mecrasınca düzgün akardı,
Mustafa Aksu’da ticaret vardı,
Sermaye kediye yüklü Kuzören.

Kendi halindeydi, Hasan’la Arif,
Veli’yi boyuyla ederdik tarif,
Hasan bekçilikte oldukça zarif,
Köyde suç işleyen yoktu Kuzören.

Almancı olmuştu Mustafa Özkan,
Bilirim burnunda tüterdi vatan,
Kışlak’tı bizleri her gün avutan,
Epey kahrımızı çekti Kuzören.

Süleyman’la Mehmet Ali kardeşti,
İbrahim Altınsoy mazbut bir eşti,
Ömer Can’ın derdi bitmeyen işti,
Çalışmaktan o da bıktı Kuzören.

Unuttuysam bilmeden bir kaçını,
Affetsinler bu garibin suçunu,
Yel tarardı Arayit’in saçını,
Zaman insafsızca döktü Kuzören.

Kır çiçeğim, yaban gülüm sendeydi,
Seninle bir yılım bin yıla değdi,
Güneş selam verdi, bulut baş eğdi,
Şimşekler bir başka çaktı Kuzören.

Yurt denen halıda has düğümsün sen,
Kendi köyüm diye gördüğümsün sen,
Yar saçı yerine ördüğümsün sen,
Özlemin içime çöktü Kuzören.

Halil GÜRKAN