Kuzgun Renkli Şiiri - Kağan İşçen

kıyılmış düşlerden kalmış olmalıydık
ayaklarımızdaki tozla ovduk yüreğimizi

çapaklı durgun ayazlarda arkadaşlar bıraktık
ömür acısı bir payda kentsiziz

yalın ölümler tezgahında
nefesi özgürlüğe akşam kumrusu
rüzgarı kumral
ve ikirciksiz aralıklarla gözleri yaşlı
fısıltısı tarihe bilmece
bu son serüvende...
kimliğimiz yalnızlıktan kayıp
adsız sadece üşümeyi sevmedik
ve sevmeye hep bir adım önde
yapraklara susmamaya bilenmiş
tek ilkyazdık...

her ana ayrı tanımlı bir korkuda
beton gibi bir uykuya gömülü
yağmurlu bir mağara inşaatına sığınık
bir ilk kuş sesi yorumlama üzüncünde
hıçkırıkları kemandan kopuk
rüya ağırlığındandık
ayrıldık...

kuzgun renkli bir romanda
avuçlarımız bir başkasına ateş
papatya toplama zamanlı bir özettik
noktaları kendinden sıkılmış bir öyküden
çıktık
döküldüğümüz sabah mahmurluğuna
sır gibi bel bağladık da
ömrümüzü dondurup o son kareye
kırıldık
kırılmamaya...