Kuzey Leylekleri Şiiri - Seyfi Karaca

Artık güneye göçmekten burayı yurt tutan kuzeyin leylekleri
Evlere yakın derede suya uzanmış söğütlükteki serçelerin
Hal hatır soraraktan yan mahlesine kalıcı kapı bir komşusu
Kuşlar uçup konarken yüksek çatıda bodur çalıda
Kışlık odunlarını daha henüz bitirmeden gelen baharla beraber
Ve hemen hemen göçüp giden yaz yerinden ..
Yayılmış keyfi kımıldamaya üşenen kedileri sıyırarak savuşup
Geç sönüp,
Erkenden davranıp dönmeye bahçedeki çark ve pervane
Varıp öğle sonrasını uğradığım teras taraçalar arkasıydı, saat üç gibi
Yokuşa yol süren ikindide kiliseye doğru hazreti isanın
Meydan mahkemesinden çarmıha gerildiği infaza kadar
Sıra sıra her olup bitenleri gösterip anlatan tasvir heykelciklerini geçip
Köşeyi tutan eve varınca çıldırırcasına çırpınıp dönen bir kuş
Evin yere yakın bodrum katı penceresine tüm gücünü vurup çarparak
Sonra yeniden
Sonra yeniden
Sonra yeniden ve yeniden
Umudunu hiç yitirmeyen çaresizliğe darmadolaşık yeniden
Adeta yıkılıp tükenene kadar denemeye can verircesine
Kolu dalı gövdesi yok bir ağaç gibiydi
Ve birbirini sadece dedi kodu merakında doyurup yenmeye ve yenişmeye
İlk günü sakin üçüncü günü hır gür haset fesat ve bozgun
Renksiz
Duygusuz
Sevgisiz
Boğunuk
Küs
Linç lanet kahır ve birbirini tükrüğünde deşip boğazlıyan
Açık ve kusur arayıcı kilitli kapalılığın zır yollarında ve dar sokaklarında
Sonsuz yoksunluğun duyarsız ilgisiz umarsız alakasızlığında
İçe sinik renkli kefenlerde poz kesen evlerin zindan tarafında bir kuş...
İhtimal ki açıkken pencere çöp çekip yuva yapmış ordaki zindandan içeri
Gidip de döndüğünde yuvam dediği yere bir ara
Evi barkı üstüne yıkılıp dünya dışında tutsak kalmışcasına kapalı bulunca
Etrafı dört dönen yangına tutuşup dermandan kesik çareden naçar kalbinden buruk
Nafilede feryat figan dövünüp açılmayan kapılara can telaşı haykırarak
Çarpıp çırpınan çığlığını kainatın duymayan derinliklerine deşip döküyordu
Kendini parçalayıp helak edercesine yıkıla yüklene yeniden,
.. ve yeniden

Nisan /21