Kuyudan Arafa Şiiri - Yusuf Aktaşçı

Kuyular obur obruklara dönüştükçe elimizle
Başağında buğday bırakmak da kar etmez aç kurtlara
Farklı kapılardan uçsak da semalara
Dünya yükümüze tasını tarağını bırakmış
Önden yırtılmış gömleklerimiz üzerimizde
Tamire gitmeliyiz göz açtıran gömleklerin terzisine
Rüya bu bir göz açmayla bitebilirdi

İşaretlenmiş taşlarımız posta kutumuzdayken
Tehdit edildiğimize kör, sağır ve dilsiz
Aslında Firavun Nuh’un gemisini de kaçırmıştı
Sanki hiç barınılmamış coğrafyaların balçığına bulandım
Biçilmiş ekine dönen kavimlerin bataklığındayım
Keşke yer yutsa ve gök yine tutsa suyunu
Azap bu bir avuç açmayla ile bitebilirdi

Balığın karnında olmam kısa çöpleri çektiğimden değilmiş
Razı olmuştum güneşin zevaline, rahattım göğün kızılında
Tapıldığından habersiz putlar da zihnimde
Halbuki elime balta tutuşturmuştu tonton ninem
Toprakta bir saat kalmış bedenler fışkırdığında
Eli taşlı çocukları da olacak Taif'in
Üzüm bu gönül bağında da bitebilirdi

Ağzımla razıydım, fakat kalbime çöreklenmişti ifrit
Geride kalanlarla oturmayı tercih etmiştim
Kesada uğramasından korktuklarım örümcek ağındaydı
Ve yularım olmuşlardı kor ateşlere
Halbuki lütufla oluyormuş zenginlik
Üfleyince sönmeyecek bir hazine taşımalı yürekte
Yangın bu bir göz yaşıyla bitebilirdi

Cenge hazır atlar bekletmedim bahçemde
Çoğu az, azı çok gösteren fenerim çatladı
Bire on çarpışacakken bire ikiye düştüm
Şimdilerde teke tek kaldım nefsimle
Gecikmiş hicretimde baş koyacak kimse kalmadı yastığıma
Ganimeti sayacakken esir oldum kovulmuşa
Savaş bu bir kılıçla bitebilirdi

Yutulmuş sihirler yerle yeksanken
İğne deliğinden geçirmeye çalışıyorum hörgüçlüleri
Ateşin çamura üstünlüğünün kibirli kavgasında
Diz üstü donakalanlarda pişmanlık mimikleri
Dört bir yandan esen rüzgar, habercisidir rahmetin
Arafta selamlandı yüreği pişmiş topraklar
Ömür bu bir Hu ile bitebilirdi