“İçindeki bütün yıkıntılara, bütün kederlere rağmen başını yere eğmek istemiyordu. Matemini ortaya vurmadan tek başına yüklenecek ve yeni bir hayata doğru yürüyecekti.”
Kuyucaklı Yusuf böylece çok sevdiği karısı Muazzez’i gömdükten sonra, son bir kez daha yıllarca yaşadığı o kasabaya bakar ve “yeni bir hayata” doğru çekip gider: gönlü yaralı, üzgün ama yıkılmadan. Yusuf kolay kolay yıkılacak bir kişilik değildir; yine de çok sevdiği karısının ölümü ve başından geçen o korkunç olaylardan sonra yıkılmaması, ayakta kalması şaşırtıcıdır.
[Ama Raif Efendi büyük bir yıkıma uğrar, öyle ki sonuç ölümdür. Ömer’in ise yıkılıp, yıkılmayacağı belirsizdir ve kestirmek de güçtür; Ömer kaçar, belki bu anlamda, yıkılıp/yıkılmamak edimlerinin ortasındadır.]
Sabahattin Ali’nin üç romanında, üç güzel aşk yaşanır: Yusuf ile Muazzez (Kuyucaklı Yusuf) , Raif Efendi ile Maria Puder (Kürk Mantolu Madonna) ve Ömer ile Macide (İçimizdeki Şeytan) birbirlerine âşıktırlar; ve ne güzeldir bunlara tanık olmak.
Yusuf’un bu güzel aşkı başlamadan çok önceleri, acılı yılları vardır. Gerçi acılar her insanın yaşamının birer parçası olmuştur, zaman zaman. Yusuf’un başından geçen öyle sıradan bir olay değildir. Çok küçük yaşta anası-babası öldürülmüş, o tek başına kalmıştır. Bu güçlüklere göğüs germesini bilmiştir. Hatta, eşkıyalar anasını-babasını öldürdükten sonra soğukkanlı davranmış, küçük parmağı boğuşmada kopmuş olmasına karşılık, bir gün süreyle gıkını çıkarmadan elleri kan içinde öylece beklemiştir. Şehirden gelen kaymakamla (Salâhattin Bey) konuşması çok ilginçtir ve herkesi hayretlere düşürür. Verdiği yanıtlardaki soğukkanlılık, böyle bir olayı, felaketi çok kısa bir süre önce yaşamış olmasına karşın, onun iradesidir.
“Bunları söylerken tavrında bir kalenderlikten ziyade bir irade, birçok büyük ve düşünceli adamları gıptaya sevkedecek bir irade görünüyordu. Çaresiz bir şey için, hem de bu kadar şehirlinin karşısında teessür göstermek her halde izzetinefsine dokunuyordu.”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta