Kuyu Gazeli Şiiri - İlyas Memiş

İçerken pınarlardan akan tertemiz suyu,
En gür kaynağı oldu artık kentlerin kuyu.

Kurudu damarları asırlık çeşmelerin,
Klorlu musluklara mahkûm ettik kamuyu.

Kirlettik ırmakların hepsini birer birer,
Tattık su niyetiyle göllerdeki tortuyu.

Şebekeler döşendi, yıkıldı abideler,
Unuttuk su başında kovasıyla komşuyu.

Bağladık her haneye gaflet borularını,
İçirdik çocuklara depolarla kuşkuyu.

Çıkardık sırtımızdan gömleğini Yusuf’un,
Aydınlık zindanlara tercih ettik doğruyu.

Kaybettik hayalleri bulanık nehirlerde,
Aradık yosun tutmuş barajlarda muştuyu.

En vahşi aygıtlarla deştik bağrını yerin,
Bozduk tabiattaki o muazzam dokuyu.

Nerde o yaylalardan çağlayan duru çaylar?
Bir küçücük pınarı sulardı bir orduyu.

Biz ki o derelerin köpüklü sularında,
Yıkardık her baharda kirlendikçe duyguyu.

Nerde kutlu çeşmeler, nerde berrak pınarlar?
Ne zaman bulacağız o lezzet, o coşkuyu?

Ocak 2014