hani içimdeki kuyudan çıkaran ellerin gözlerin
hani karanlığıma ışık olan gözlerin
doğruymuş kayboldum içindeki kuyuda
yolumu kaybettim
ardımda bıraktığım gözyaşlarım çoktan silinmişler
dönüş yok geriye...
oysa hep bir adım önümdeydin
yolun nereye gittiğini bilmeden
peşinsıra senin ayak izlerini takip ediyordum
kendimden çok sana güveniyordum
kalbim avuçlarında atıyordu
ben sensizliğe atarken adımlarımı
içimdeki kuyunun karanlığına emanet ederken kalbimi
kalbimi yarısı içindeki kuyuda ölüme yatıyordu
Kayıt Tarihi : 14.10.2009 00:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
daş duvarlara yanar kanar aglar yoklugunda
gözyaşlarım yüregimi bogar sessizce
buda benden olsun dedim sayın şair kutlarım
TÜM YORUMLAR (2)