Kuytularımın Gerçeği Şiiri - Aybike Tuna

Bir lanet var gibi üzerimde.
Ne zaman mutluyum desem .
Sağanak bir yağış başlar kirpiklerimin dibinde.
Ne zaman desem ki bahar gelmiş gönlüme.
Çok üşürüm gecelerin kuytusunda.
Ne zaman gülsem ben kahkaha ile .
Ardından hıçkırıklar düğüm olur boğazımda.
Ben ne zaman uykuya dalsam
Güzel rüyaların hayali ile .
Kabuslar dolanır boynuma .
Nefessiz uyanışlarımı ,
Kan kusarcasına öksürükler izler .
Ölümü düşünürüm anne ,ötesi yok .
Gidemem derim o meleğe, gidemem gelme.

Bu gün iyi değilim yine .
Kalabalıklaştıkça etrafım
Bir o kadar yalnızlığa çekilir ruhum .
Ah bilsen ,
Ah bilsen nasıl içesim var koca bir fincanda
Sade bir kahveyi .
Telveleri dudaklarımın üzerine iz yapa yapa .
Şımarık çocuklar gibi yalamak fincanın dibini.
Tütün kokan parmaklarım ile dokunsam ak saçlarına.
Niye hiç sevmedin beni anne desem ,
Niye hiç sevmedin beni .
Diyemiyorum işte .
Yutkundukça batıyor o yara içime.
Bu gün yine iyi değilim .
Tutunduğum tüm doğrular enkaz .
Ne zaman tutunsam ellerine .
Düşerim uçurumlardan.
Keşke gülümseye bilseydim şu çocuk gibi.
Bindiğim salıncakta özgürce süzülürken.
Ama dedim ya ,
Ben ne zaman binsem o özgür salıncağa.
Ya zinciri dolandı bileklerime
Ya da dizlerim kanadı düştükçe.
Ve ben kalktıkça, hep ittiler beni .
Sen yoktun anne.
Hep o kuytularda ağlarken buldular beni .
Aynı şimdilerde olduğu gibi.
Sen kuytularımı görme anne .
Kanatır göz yaşlarını kuytularımın gerçeği .