Kuytuda Unutulan Şiiri - Zafer Ekin Karabay

(Kendi başına yetim, yetim başına kederli bir ülkedeyim.
Belki çıkmaz bir sokaktır yüreğim.)

Güneşi çalarken suçüstü yakalarım akşamı
Gündüz deniz misali yaslanır da gecenin giz-
li yüzüne, gecenin gizli yüzünde sisli bir saba-
ha ağlarım. Kuytuda unutulan bu şiir ağlar.

Şimdi bahara randevu veren bir rüyada ve bü-
tün yağmurların Ankaralarında ıslanırım. Oysa
bahar hakedilmemiş tek mevsimdir ve asıl ısla-
nan yağmur, ıslatan benim suretimdir.

Ve seni düşünürüm. Sen ki bir güneş gibi kaçar-
sın, aşkın takviminde adın yazılı, ikliminde tu-
fansın.

/Gitme sensiz kalıyorum
sessizce bir hiç kalıyorum/

Artık ne biriktirdiğim özlemler kalır çekme-
cemde, ne de özlenecek bir çekmece kalır
geride

Geride depremlere terkedilmiş bir şehir ve
kuytuda unutulan bu şiir kalır. Geride ben
kalırım. Bu aşk nerede çağlarsa, orada ıslanı-
rım.

Dağları çoğalmış ovalar düşünürüm, ovaları
süsleyen başaklar ve nehir yatakları gibi bah-
tiyar aşklar. Bir de seni düşünürüm.

/Gitme yalnız kalıyorum,
yalnızca bir ben kalıyorum/

Dağlarda ateş yanıyor,
dağlarda haziran,
dağlarda aşk,
dağlarda gözlerim yanıyor..

Kentlerde dağ kadar bedenim, dağlarda kent
kadar kanıyor. Kanıyor da içimdeki gerilla ka-
dar özgür bir aşk aranıyor.

(Artık sabıkalıdır yüreğim seslenir; senin gökyüzün yağar
benim yeryüzüm gizlenir.)