Kuytu Şiiri - Borgahan Karabay

Küçük bir kuytuluktu, seslenebildiğim tek yer yüreğine.
Sabahın alacasında süpürülen aşkların ötesinde yaşıyordum.
Sevdaya dair ne varsa kaybolmuş bir yalnızlıktı yüreğim.
Bağırabildiğim kadar bağırdım, duyabildiğin kadar dinlemedin beni.
Yeri geldi vurdum gururumu senin için, kapandı ayaklarına gözlerim,
Eğdim başımı ellerimin arasına, görmedin.
Ayaklarının altına yıkılan gururum oldu kanlar içinde.
Hayır dedim istemiyorum artık terlemiş ellerini,
döndüm arkamı, oradaydın, yine döndüm yine oradaydın,
döndüm, döndüm, döndüm sabaha kadar, hep, hep oradaydın.
Gidemiyor ayaklarım, gidemiyor yüreğim.
Al madem bu kadar bağlandı yüreğim sana, sök al
Sök al ben istemiyorum,
istemiyorum yüreğimi.
Madem sana ait bu kadar, istemiyorum benim olmayanı.
Kanayan bir hasret bırak bana ve sevdaya dair ne varsa.
Seni yaşabildiğim kadar yaşarım mutluluğumu,
En kötüsü ne biliyor musun?
Hiç yaşayamadım.
Mutluluğum kadar git benden...

Şimdi küçük bir kuytulukta kendi başıma
sana son seslenişimde ki yankılarımı dinlerim
Sevdaya dair ne varsa, bir bir yalnızlığı koklar.
Ben sana bağırabildiğim kadar bağırabildim, ne kadar dinledin kimse bilmiyor.
Gururumum cinayetini örtbas ediyorum şimdi kendimden gizli
ve hala dönüyorum dönebildiğim kadar dizlerimin üstünde.

21:50 09.10.2009
Borgahan