Kuyruklu Şiiri - Veysel Şimşek

İki ayak üstünde olmuş dört ayak,
Kendini beğenen akıldan manyak,
Aslında böylelerin harcıdır dayak,
Hiç yere kalplere kırar kuyruklu.

Hep sonundan görme oldum delisi,
Zanneder ki hiç boşalmaz dolusu,
Senden yiğit bu şairin ölüsü,
Bu garip şairi yorar kuyruklu.

Hased,hesad hain beterli kuldur,
İçinden çıkılmaz çıkmaz kör yoldur,
Acı koku salan dikenli güldür,
Hep söylerim neye yarar kuyruklu.

Kuyruklu dediğim insan bedenli,
Yalan ile şere önde gidenli,
Asar suratını hoş değil gönlü,
Her gün kaprislere girer kuyruklu.

Yalan söyler olur şerrin babası,
İnsanlığa gayret yoktur çabası,
Yapar dedikodu olmaz tövbesi,
Bilmem nerde neyi arar kuyruklu.

Kuruklu insandır cahildir kalandır,
Şeytan tipli iki ayaklı yılandır,
Sade kendi kendini mutlu kılandır,
Yola gelmez beni gerer kuyruklu.

Bende kuyrukluya diyemem insan,
Birazcık insan ol kendine gelsen,
Atsan kin,kibiri ehli kul olsan,
Veysel der ki; Beni yorar kuyruklu.