Kuyruk Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

soğuk iklimlerine dayanamaz benim de vucudum,
ah bir de kuyruğunu yenileyebilseydim aşklarımın...
ağaçlar üzerinde,yer altında
havada uçanı da var,suda yüzeni de
hatta renk değiştirenleri de var,
senin gibi...
bir aşkın kertenkeleden daha fazla türü varmış,
senden öğrendiğim tek kıstas bu değil,
dört,iki veya hiç ayaksız olanları da varmış,
benim kalbim buna alışamadı,
hiç yerinde duramadı seni tanıdığından bu yana...
saydam ve hareketsiz göz kapaklarının arkasında kurduklarını,
kuyruğuna işlemişsin,
her yalanında kopsa da,
tekrar uzayıp duruyor...
en büyük silahınla yakalamışsın beni,
avlarını yakalamadaki ustalığınla...
benim yüreğim böyle,
söylenen her şeye aldanıyor,
sözler mühür gibidir onun için,
baskısı silinmeyecek eserlerden sanıyor kendisini...
aldatmalarını renk değiştirerek verdin kalbime,
hep değişik renklerde gördüğü sevgilerin hepsi karaymış meğer,
anlamalıydım patlak gözlerinden....
türünü belirleyemediğimin aşkı,
dünya gibi gerginim şimdi,
yer ile gök arasında ne varsa,
o kadarcık seviyorum seni,
daha fazla değil....
firavun gibi duruyorsun karşımda,
hangi mucizeyi göndersem,
burun kıvırıyorsun,
hokkabazlıkla doldurmadım yüreğindeki pınarların suyunu,
başka nehirlere aç diye göndermedim,bilebilseydin....
buradan daha öteye geçemezsin,
bir boş vaktinde değerlendirilecek hobi değildir aşk,
çekici,saygın,özgür ve zengin olabilirsin,
ama
sevgi bunlara aldırış etmiyor....
derin yalnızlığında kuyruğunla konuşabilirsin ancak
yalanlarına katlanabilirsen,
kızarsın,
koparıp atarsın,
her seferinde yeniden uzayan yol gibidir YALINsız aşk....
sanma ki bırakıp kaçardım sen olsam,
ne sen ben ol,
ne de ben kertenkele...
biriyle tam olarak ilişki kurabilmek için yürek lazım,
diğer uzuvların işlevi için aşık olmadım ben,
tutabilecek o kadar el varken sen varsan hala gözlerimde,
ne demek istediğimi varsa yüreğine,
yoksa
kuyruğuna bir sor cevap verebilirse.....