Kutsaliyet akademisi Şiiri - Cevat Çeştepe

açılır kapılar,
su damlacıkları sanki sel olup dışarı taşar
her bir damlanın ışığı, kendi içinde saklıdır
fonda yükselen ses ise, çocukların avazıdır
böyle yazar, bizim inandığımız bütün kutsal kitaplar.

ellerinde conta, cıvata, gres yağı ve tornavida tutan çocuklarla
temiz yakalı, saçları taralı ve güzel kokulu çocuklar, bu sularda
akacaklar aynı denize, altlarında forsasız birer yelkenli, kağıttan
ya da kanatlanıp uçacaklar gökyüzüne, kanatları sanki rüzgardan
ne ustabaşı olacak yanlarında ne mürebbiye, öylesine özgürce
söndürecekler ateşe verilmiş dinamit fitillerini, bir damla su gibi
yeryüzüne döndüklerinde.....

bilge sorar;
öğrendikleriniz gibi mi yaşadınız çocuklar
çocuklar kahkaha atar, ellerinde birer çiçek
ya da çiçek gibi kokan mis gibi taze ekmek
hayır derler bir ağızdan, ilk yudumu daha şimdi aldık yaşamdan.

.........

gün doğar,
bilinen destanlar, yeniden yaşanmaya başlar
ıssızlık kokusu sarsa da yanındaki sessizlikleri
yürekler aşmalı gene çölleri, dağlar delinmeli
çünkü kitap sevgili olmasa da der, sevgi olmalıdır mutlaka.

bahar sabahlarına beraber göz açabilmek, aynı yürek çarpmasıyla
ve geceye de böyle kavuşabilmek, başlar başka yastıklara konsa da
asla düşünmeden korkuları, uzak dağların ardında bilenen öfkeleri
ve belki en son ölümü ama, daha da öncesi tüm sebepsiz hasretleri
bir hüzün yağmurunda beraber ıslanıp, sımsıkı yatarak kış uykusuna
üstünde masumiyet örtüsü ile, öylece uyumak ve uyanmak öylece
yeni rüyalara, yeni baharlara.....

bilge güler,
işte çocuklarım der, bu kadardı size öğretilecekler
şimdi mevsim öfkedir, aylardan en soğuk ihanettir
ama sizin için ilk hedef, kırlara bahar getirmektir
ve çiçekler toplamak sevgiliye, diploma dereceniz ‘insanlık’ yazsın diye.