Kutsal emanet Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ne zaman bir pencerenin açık
ve bana güldüğünü görsem
kanadı kırık serçe gibi
ordan ayrılmam bir yere
saklanır bir kuytuda
beklerim
inayet sahibimi

ta ki o beni alana kadar içeri

biliyorum gün gelir
ben senin için kutsal bir emanet olurum
sonsuz sana güvenim
neden güvendim sanıyorsun
hırçın ama merhametli
sabırsız ama
kendini çile odasına kapamış
sabırlı bir dervişsin gözümde
önce Allaha
sonra sana emanetim
iyi bak bana
o gün kendine iyi bak
demeyeceğin gündür

sahip çık kutsal emanetine
sıradan bir kul sanıp aldanma
etten tenden değil safi
gözünün içine bak bakabilirsen
kafi

biliyorum ben senin için kutsal bir emanet olurum
dönmezsin bu günkü gibi sırtını
sana güvenim tam
çiy süt içenlerden değilsin
kimsesizlerin kimsesiyim diyordu
şarkıda

ben de kimsesizim
elimden tutacak olan Tanrı'dır
ama seni
seni
görevlendirir
seni kılar vesile

işte sevmenin de sevilmenin de farkı burda

her zaman böyle değilim üzülme
bu gün işte öyle bir yeisle
bu gün böyleyim

yüreğine merhamet
gözlerine
mutsuz bir sevecenlik vermiş yaradan

herkes tarafından olura
terkedildiğim gün

tut elimi aşkım

derim

eminim tutarsın bırakmazsın bir daha
işte sevmenin de sevilmenin de farkı burda

elimi tut desem de
sırtında taşı demem
yükü ağırdır insanın

kalbi küt küt atmayanın
sevmeyenin kalbi sağırdır
yine de hiç kimseden
böyle bir fedakârlık beklemem

ne zaman bir ademin bana güldüğünü görsem
şımarırım
sığınırım kuytusuna
ölümüne
beklerim ölümüne
içeri alana kadar
yaralarımı sızlatsa da sarana kadar
beklerim kapısında

tut elimi aşkım koma beni orta yerde
tanımadık kederler içinde

7/Mayıs/2011/Cumartesi/Bodrum