Kutsal Düş Şiiri - Di Yar

bir düşüşün içerisinde gördüğü
kutsal bir düştü onunkisi
ne gerçek diyebilirdik ne de sanrı
kıvranıyordu yalnızca, sürüklenirken ruhu

baktıkça kendini açan manzaralar kararıyordu
ve de solgundu önündeki çiçekler
bu yüzden basıyordu umarsızca
kesmişti umudunu ama neyden

çiçekten mi?
hayır, kıvrım kıvrım akıp da yolunu bulamayan sulardan
belki de çamura bulanmış balıklardan
bataklıkta birikmiş bok böceklerinden

ama bir yanıyla;

sanki o puslu manzara açıverirdi kendini
biz ona sırtımızı dönünce
ne de karamsar uğultularla eşlik ederdi bizlere
sezerdik de bize esmek istemeyen rüzgarları

yorgundu belki, sıkılmıştı dinginlik arayan gözlerden
o ki asılı kalmıştı, nice güzellikleriyle, bir başına
biz ki kendi yankımıza hapsolmuşken
bir fısıltı özlemiyle kulak kesilmişti bizlere