Belki biz, bir doruk çizgisi’nin yörüngesinde
tesadüf gibi duran, kaderin gerçek hâliyiz.
Senin Ay’ın, benim Güneşime yaslanmışken,
ışığım senin iç sesinde yankı bulmuş...
ve içimizde bir Uranüs esintisi: ani, özgür, sıradışı.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta