Kutsal Aşk Sinatrisi

Belki biz, bir doruk çizgisi’nin yörüngesinde
tesadüf gibi duran, kaderin gerçek hâliyiz.
Senin Ay’ın, benim Güneşime yaslanmışken,
ışığım senin iç sesinde yankı bulmuş...
ve içimizde bir Uranüs esintisi: ani, özgür, sıradışı.

***
Merkür’üm Venüs’üne eğilirken, dilim kalbine dokunmuş
bir cümleyle, seni sevebilmek, bir kelimeyle Sana dönüşmek gibi.

***
Aylarımız Uyum açısıyla yürürken rüyalarımız kavuştu,
sen susunca ben anladım, ben sustukça sen söyledin.

Ve Satürn’ün usulca değdiğinde Ay’a,
bir sınav başladı içimizde:
Olgunlukla sevmek mi daha ağır, yoksa sınırda bir tutku mu?

***
Göğün ortasına dokunuşu vardı,
zirveye çıkan duygunun izinde.
Bu bağ, bizi kendimize taşıdı belki de...
Yedi göğün kadını.

***
Belki bir Pluto dokunuşuyla, sevgiyi yeniden tanımladık,
güçsüz yanlarımızda güç bulmak için.
Ve tam Doruk çizgisinin kalbinde, zaman durdu...
bir tek “biz” kaldık göğün rüya defterinde.

***
Senin Ay’ınla konuştuğumda, sadece kelimeler değil,
gezegenler de bana şiirini okudu.

Uranüs’ün ruhuma fısıldadığı özgürlük,
senin bakışlarında yankı buldu
bir devinim başladı: ben senden oldum, sen benden.

***
Göğün ortasında yükselirken duygumuz,
Kader Sahnesinin’nin taşıdığı o ilahi niyetle
bir aşka değil, bir varoluşa dönüştü kelimelerimiz.

Satürn’le sınanıp Pluto’yla dönüşerek, birlikte yandık,
bu yanış kutsaldı, çünkü sonunda ne biz kaldık
ne gökyüzü,
sadece aşkın özü...
ve bir Ay’ın gölgesinde saklanan Güneş... kendi ışığını senden öğrendi.
Artık ne başlangıç ne bitiş vardı gökte, sadece zamanın kalbinde atan biz...

15/07/2025
00:45 #Wahran
@demlenmisSiirler
(452)