Kutlu Haber Şiiri - Kasım Kobakçı

Gecenin örtüsü, inerken sahile,
Kumların üstünde, silik bir iz.
Uzaktaki fener, göz kırpar durur,
Fısıldar, unutulmuş o kadim sözü.
*
Ne dalganın hırçınlığı, ne fırtına,
Söndürür kalpteki, o cılız közü.
Solarken çiçekler bahçede, tek tek,
Tohum müjdeler, güneş yine doğacak.
*
Durmak değildir bu, akmaktır nehire,
Zamanın ilacı, karışır suya.
Geleceğe bakan, her aydınlık gözde,
Gizlidir evrenin, o saklı büyüsü.
*
Karanlık kuşatır, bazen her yanı,
Kaybolur yönün, o sisli havada.
Ama unutma ki, en zifiri anda,
Belirir şafağın, o kızıl çizgisi.
*
Yıkılsa da duvarlar üstüne, bir bir,
Tükenmez insanda, o soylu direnç.
Acılar yontar ruhu, usta eliyle,
Ortaya çıkarır, cevherin hasını.
*
Bırak aksın zaman, kendi hükmünce,
Her bitiş, yeni bir başlama noktası.
Yarınlara yazılan, bu sessiz mektup,
Getirir, beklenen o kutlu haberi.