Küstüm Şiiri - Serpil Koçar

Ben sana küstüm yar…
İçimdeki masum çocuk dargın sana
Dizlerini karnına çekmiş, sessizce ağlıyor.
Bir de yılların yükünü omuzlarına almış
kırgın bir kadın duruyor yanı başında.
Her İkisi de sana küskün artık.

En çok sana ihtiyacım varken
bırakıp da gittin beni.
Ne elimi tuttun,ne de dayan dedin.
Bir anda, sessizce bırakıp gittin
Sanki hiç sevememişsin gibi.

Avutamadım yaralı gönlümü.
Adımlarımın sesi bile yabancı geldi sokaklara.
Resimlerinle konuşur oldum,
gözlerinin sıcaklığını arar gibi.

Ben sana küstüm yar,
Çünkü içimdeki çocuk inanmıştı sana,
Bu kadın güvenmişti omzunda ağlarken
Her ikisini de yarı yolda bırakıp gittin.

Anılarımız hâlâ ilk günkü gibi duruyor;
Sayfa sayfa değil,yara yara açılıyor içimde.
Unutamadığım için yaşarım her birini.
Deli gönlüm hâlâ direniyor belki diyerek
ama aklım,
Kırık bir cam parçası gibi batıyor kalbime:
Yeter yoruldun artık dercesine

Yine de susarım.
Çünkü bazen susmak,
Söylenmeyen binlerce sözün ağırlığıdır.
Ben o ağırlığın altında kaldım yıkıldım

Haydi git artık benden…
İçimdeki çocuk küstü sana,
Bırak da ağlayayım biraz;
Belki sararım yaralarımı zamanla
Kendimi toparlayacak gücü bulayım dualarımda.