Kuşların Annesi Şiiri - Sevda Yanar

Bir sonbahar gecesiydi
Soğuk, sessiz ve karanlık,
Islıklı nağmeler üreterek esiyordu rüzgâr,
Artık uzaklaşıyorduk yazdan,
Tüm canlılar;
Haşin tabiata karşı direniyor,
Korunmaya çalışıyordu kuru ayazdan.

Birkaç yıldır,
Bir çift kumru dadanmıştı penceremize.
Çalı çırpı toplar getirir,
Biz uoğurt leğeninden yuva kurarız,
Onlar yerleşirlerdi yuvaya.
Sevişirlerdi kumru kumru
Sabah akşam guuk, guguk, guuuk!
Serenatlarını duyarız.

Evimizin annesi
Kuşların da annesiydi,
Binbir dil dökerdi, yem ve su verirken.
Konuşurdu sanırsınız onlarla;
Her gereksinimlerini hazırlardı.
Siler süpürürdü mutfak balkonunu
Her sabah
Ve elbette erken erken...

Çok antikaydılar kumrularımız,
Bir yıl çift yumurta yaparlardı
Bir yıl tek.
Çift yumurta yapma yılındaydılar o sene
Çoğalacaktık sayıca
İki torun daha gelecek.

Sonunda beklenen olmuş,
Kumrularımız çift yumurta yapmışlardı.
Gündüz bir iki saat
Yumurtaları koruyordu baba kumru.
Ana kumru vefakâr,
Ana kumru cefakâr,
Kalan bütün zamanlar ona ait.
Yatıyordu yuvasında
Bir buda heykeli gibi ağır ve vakur.

Bu sabırlı bekleyiş
İki yavru sunmuştu kumrulara doğası.
Biri oldukça küçük ve çelimsiz,
Diğeri daha önce çıktığından yumurtadan;
Ele avuca gelir gibi,
Daha hareketli ve canlıydı şüphesiz.

Bilirsiniz kumrular
Ne kadar ürkek ve korkaktır.
Gezinirler ayağınızın altında çekinmeden,
Elinizi uzatsanız sevgiyle
Hayır diye kanatlanır,
Uçarlar.

Küçük kız çocuğu merak etmişti,
Perdeyi kaldırıp
Bakacaktı küçük kumru yavrularına.
Odanın ışığı dolunca yuvaya,
Pır diye uçtu ana kumru
Kayboldu karanlıklarda.

Hem üzülmüş hem korkmuştu küçük kız,
Kimseye haber verememişti.
Ana sıcaklığından yoksun kalan yavrular,
Sokuldular, sokulabildikleri kadar birbirlerine.
Lakin hava çok soğuk,
Kuru ayaz işliyordu
Ta iliklerine...

Mutfak balkonuna
Her çıkışta baktığı gibi baktı, karşı pencereye
Hepimizin annesi;
Hayret ana kumru görünmüyordu,
Yoksa, karanlıkta
Kendisi mi seçsmiyordu?
Koştu yatak odasına
Bir umutla açtı pencerenin perdesini.
Yuvada iki yavru yarı canlı, yarı cansız.
Eyvah diye çırpındı, kan yürüdü kafasına.

Bir solukta açtı pencerenin kanadını,
İkisi bir olmuş yavruları
Aldı avuçlarına.
Sıcak nefesiyle ısıtmaya çalıştı.
Sanki hiç can yoktu küçüğünde,
Büyük yavru soluk soluğa,
Ne yapacaktı, bilmiyordu;
Baktıkça yeni tüylenmiş yavrulara
İçerisi eriyordu...

O haliyle koştu salona,
Oradakilere gösterdi yavruları
Neredeyse soğuktan ikisi de donacaktı.
Ne yapması gerektiğini sordu onlara,
Yapacaklarını da sıraladı.
Havalanmıştı yufka yüreği,
Dokunsan ağlayacaktı.

Yürüdü yatak odasına,
Soluğuyla ısıtarak avuçlarının içini.
Hareketleri düşünmeden oluşuyordu,
Otomotiğe bağlanmış gibi.
Bir yandan da düşünüyordu:
Nasıl oldu da, ana yuvayı terketti?
Onu tedirgin eden neden,
Galiba meraklı küçük torun kızdı...
Yavruların korunmasız kalmasına
Sebep olmuştu bilmeden.

Çıkmayan canda umut var diye,
Küçük yavruyu
Bir pamuğa sarmalayıp,
Yerleştirdi göğsüne.
Diğeri avuçlarının arasında
Özenle uzandı yatağına, sessizce.
Aceleden yorganı
Çekememişti üstüne.

O kutsal analık içgüdüsü
Tüm bedenini ısıtıyordu.
Sanki korumaya aldığı yavrular,
Birer küçük kumru değilde,
Kendi yavrularından birer parçaydı.
Onlara terinden ilaç,
Canından can vermeye
Kararlıydı.

Sevgi dolu yüreği umutluydu,
Bildiği duaları okuyordu inançla.
Aklından bile geçirmiyordu
Yavruların öleceğini.
Uykunun sessiz ve renkli diyarına dalmadan,
Huzur konuşlanmıştı güzel yüzünde.
Öyle rahat,
Öyle rahattı ki;
Mutluluğun tüm erdemlerini
İsterse tek tek görebilirdi.
Onun dünyasını görebilenler.

Sık sık yokladığı yavruların
Yavaş yavaş ısınmıştı vücudu.
Tehlikeyi atlatmış,
Cıvıldamaya başlamışlardı bile.

Artıktan ağarmış,
Soğukta kırılmıştı biraz.
Vakit geldi! demişti hepimizin annesi;
Yavruları
Yuvalarına emanet etmişti.
Bir gecelik zorunlu misafirlikte
Mutlulukla bitmişti.

Güneş doğupta,
Müjdelerken yeni bir sabahı,
Ana kumru gelip kurulmuştu yuvasına.
Gece olanlardan
Haberdar olmuştu sanırsın.
Minnet doluydu gözleri, yaşlıydı.
Bakıyordu kuşların annesine,
Yanağını uzatsa öpecek,
Dili olsa, konuşsa;
Teşekkür edecek! ...

(Ödemiş, 2000)