Kuşlar ve İnançlar Şiiri - Nuray Üstündağ

Kendi kimsesiz köşemden izliyorum hayatı
Gözlerim gökyüzünde
İki kuş birlikte dans ediyor sessizce
Kulağım hayalet şehirden gelen
Çocuk seslerinde
Kahkaha seslerine top sesleri eşlik ediyor
Uyum içinde
Ve birden bire
Kuşlar bırakıyor kanat çırpmayı
İnançlarına bırakıyorlar kendilerini
Yavaşça gülümsüyorum
İnsanları düşünüyorum
Kaçı bırakabilirdi ki kendilerini inançlarına
Kendilerine bile yeterince inanamazken
Kaç inanç yeterdi onları ayakta tutmaya
Sırtlarında en inandıklarının darbesi varken
Oysa en çok inandıklarımız değil miydi
Bizi öyle göklere çıkaran
Ve hiç beklemediğin bir anda
Göklerden yerlere bırakan
Umutsuzca bir diğer inanca sarılıyordu insan
Bir diğerine
Sonra fark ediyordu
İnanmadan önce anlamak gerektiğini
Kendi kimsesiz köşemde izlerken kuşları
Birden gökten insanlar düşüyordu yere
Ve onları tutuyordu
Sorgusuz sualsiz
Gizli bir el…