KuŞLaR Şiiri - Sinan Karakaş

Pencereye bir kuş kondu,
Hava soğuk biraz dondu,
Bir kanadı kırılmıştı,
Kanadının ucu kandı.

Sığınmıştı pencereye,
Baktım kanatta yaraya,
Ayakta zor duruyordu,
Kuşu aldım içeriye,

Tüyleri bile donmuştu,
Acıkmış ve yorulmuştu,
Kalbi küt küt atıyorken,
Sığınacak yer bulmuştu.

Ona yaptım pansumanı,
Yandı elbet biraz canı,
Dedim müsaade edersen,
Durdururum akan kanı.

Titremesi soğuktan mı?
Bilmiyorum korkudan mı?
Hiç yiyecek yememişti,
Yoksa bu hal açlıktan mı?

Sordum bunun sebebini,
Gösterdim ona sevgimi,
Baktım ısındı vücudu,
Anlattı bana derdini,

Sokaklar yemekhanemiz,
Ne bulursak onu yeriz,
Karlar yağınca yerlere,
Tükendi yiyeceğimiz.

Yemek yemeye çıkmıştık,
Bilsen ne çok acıkmıştık,
Evlerin bahçelerinde,
Yiyecekler aramıştık.

Çocuklar bizi görünce,
Taşlar attılar delice,
Acıyla farkına vardım,
Kanatta kanım akınca.

Pencereye sığınmışım,
Kendimi öldüm sanmışım,
Hem soğuktan hem açlıktan,
Pencereye abanmışım.

Çocuklar yanlış yapmışlar
Seni oyuncak sanmışlar,
Şimdi sordum çocuklara,
Gerçektende pişmanmışlar.

Özür diledim kuşlardan,
Tok bilmez acın halından,
Tembihlerim çocukları,
Uzak dururlar kuşlardan.

İnsani der ki dinleyin,
Asla bir kuş öldürmeyin,
Yok onların dili dişi,
Yemlerini eksiltmeyin.