Küskünüm Dostlar Şiiri - Ali Nurcan

Küskünüm dostlar vefasız yıllara
Beni benden çalıp alıp götürdü
Kuru yaprak gibi düştüm yollara
Esti deli poyraz silip süpürdü

Seneler seneler ah bu seneler
Nakışımı bozdu tanınmaz oldum
Her akşamın yedeği var yeniler
Beni onarmadan hurdaya koydun

Azalarım aksar çekmez yükümü
Yürürken sanki düşecek gibiyim
Ömür bağım soldu bekler sökümü
Hayata veda edecek gibiyim

Gözlüksüz görmüyor gören gözlerim
Yolumu bulup da gidemez oldum
Bir titrek adıma muhtaç dizlerim
Ayaklar üstünde duramaz oldum

Bana yar olmayan yalancı dünya
Sevdiğimi aldın bana sordun mu?
Beyaz beze sardın aldın koynuna
Kemirdin etimi karnın doydu mu?

Kaderde gizlidir hayatın sonu
Kim bilir takvimde hangi yaprakta
Ezelden ebede bir ömür boyu
Gidişim son bulur bir son durakta

Ali Nurcan der ki gamlıyım dostlar
İçimde biriken ah ile zar’dan
Amelimi terazide tartsalar
Zararım ağırdır eldeki kardan..