Küskünüm Şiiri - Zennehar Yılmaz

Ağlıyor yine gözlerim boşluklara Damlalarında idamlar var mahkûmlar var İçimi acıtan çaresiz çarelerim mi var Kurduğum hayalleri siteme kefen yapıp gömenim var Yıkılır dünya sanki üstüme ben küstüm candan dostuma Ne geldiyse felek verdi başıma Dağıma kar olan sevgiye küstüm Seyirsiz kaldı baktı kaderim sevene gidene yine küstüğüm Bedenim canını sende bulmuştu ya hani oda yalan çıktı Küstüğüm yüreğim sancı içinde gözlerim ağlıyor dağlar biçimde Yürüdüğüm yollar pranga biçimde ayağıma dolanan yola küskünüm Dev oldu karınca engel yoluma sevgiye su dökme çürür dalımda Nerden çıktıysam birden karşına sevdiğim güne aya küskünüm Yemeğim sevdaymış şimdi karnım aç kapılar kapalı çatılar ayaz Yağmurlar değdiği yerleri yakar açılan yaraya merheme küskünüm Duymuyor sesimi yücedir dağlar Akıtır gözlerim denizler çağlar Yoluna döktüğüm güllerim solar Ben benden beni alana küskünüm…