Küskünler Şiiri - Mehmet Yaş

Yirminci yüzyılın son çeyreğinde,
Ardını bilmeyen önüne küsmüş.
Ne saygı, ne sevgi var yüreğinde,
İnsan var ki, kendi gönlüne küsmüş.

Asli görevimiz sanki itiraz;
Desteksiz atışlar afakî, firaz;
Galiba dünyada değişti biraz;
Yedi kıta, sekiz yönüne küsmüş.

Kimileri aya sefer ederken,
Ne komik durana yavaş ol derken..
Geç bile kalındı, kim demiş erken?
Kiminin zekâsı beynine küsmüş.

Bunda ne suçu var desem talihin,
Canı sıkılıyor molla Salih’in.
Bu günü komada, yarını rehin;
Maziden bihaber dününe küsmüş

YAŞ der; kısacası boş her kelime,
Bilmem bende küssem mi ki, halime?
Yaza, yaza bir şey geçmez elime,
Kader! Diyen insan haline küsmüş!

23.02.1978