Küskün Şiiri - Murat Özgören

Artık hayal kurmuyorum.
Gözlerimi kapatıp,
bir dağ evi düşlemiyorum örneğin.
Bir cephesi yeşil, diğeri maviye çalan.
Masamda mum ışığı, rakım ve sigaram.
Karşımda gürül gürül şöminesi yanan.
Bir güvercin beslemiyorum.
Her sabah özgürlüğüne salıp,
akşam ezanı paçasında bir mektup ile omzuma konan.
Kin tutmuyorum artık.
Nefret etmiyor, affetmeyi yeğliyorum.
Vicdanıma söz geçirmeye çalışıyorum,
canı yandıkça acısını yaradana salan.
Traş olmuyorum örneğin.
Saçımı sakalımı taramıyor,
özgür bırakıyorum hiç olamadığım kadar.
Sevmiyorum eskisi gibi.
İstemiyorum da.
Ne kendimi,
Nede birini,
beni benden alıp heyecanlandıran.
Yürüyüşe çıkmıyorum,
çiçek toplamıyor
ve onları koklamıyorum.
Nadir çıktığım çarşı pazarda insanlara selam vermiyorum örneğin.
Ne dediklerini umursuyorum,
Yada söylediklerini kulak arkası yapan.
Güneşi sevmiyorum artık.
Sarısı bana saçlarını andıran.
Aya bakmıyorum geceleri,
Beyazı tenini canlandıran.
Baharda,
artık yağmura bardak tutmuyorum.
Hani bahar suyu şifadır,
bir yudum bile içmek gerek deyip beni inandıran.
Konuşmuyorum artık,
yazmıyorum da.
nefesimden dökülen her hecede
ve
kalemimin yazdığı her satırda bana seni hatırlatan.
Yaşıyormuyum?
Okudun işte.
Karar senin.
Artık ne dersen de.
Kabahat bulma bana.
Beni de böyle sınıyor demek yaradan.

M.ÖZGÖREN