Küserim Kırlangıç Kokan Gecelere

bir trenin sirenine düşerse vedam
bir türkü alır götürür gözlerimi
yüreğime yağmur iner
dilim kanar
dudağımda hüzzam bir yara
dökülür acılarım içime kimse görmez

ağıt ağıt acıyı avuçlarsa yüzüm
bir rüzgar alır götürür çığlığımı
içimde susmayı öğrenmiş dağ yolları
bir çobanın kavalının sesinde dağılır yaralarım
zihnimde düşlerimin hüsranı
yüzüm susar
rengini yitirir gözlerim
kalbim kalem kırığı
sorkuçların örttüğü ağaç yaraları gibi
ağrı kaplar tenimi kimse bilmez

dokunduğum dağlar dökülürse uçurumlara
giderim
kimliğim dilsiz kalır
mülteci bir el alır götürür yüreğimi
içime işler rüzgar
dem dem efkar içerim
tutunmam iğde kokusuna
küserim kırlangıç kokan gecelere
yüzümü ırmaklara boşaltır gözlerim
seni doğurmam gözyaşlarımdan
dokumam gülümsemeni tenimden
dökerim şiirlerimi ateşe çığlığımı kimse duymaz

yerini yadırgasa da her göç
dönülmez gidilen her şirazeden

Ekim2013/Antalya
Sıtkı Özkaya