Kuşcu Celal Şiiri - Sinan Oğuzhan

KUŞCU CELAL

Bir adını duyardık bu âlemde,
Bir de yürek buran dedikodularını,
Kuşçu Celal derdik sana andıkça,
Allah için hiç kimseyi tanımazdın,
Kuşların yedi sülalesini sayardın,
Çizgi roman kahramanları gibiydin,
Uzun ve naiftin, sessiz ve derin,
Feleğin tokadı inmişti sana tersten.
Bir gün bile görmedi konu komşu,
Gözlerinin akını, kalkık kaşını,
Issız dört duvarın arasındaydın,
Kerpiçten nar yüreğinin içinde,
Rüzgârlar gelir geçerdi hışımla,
Bir kul geçemedi tövbe önünden,
Eski kırçıllı bir pardösün vardı,
Arkadan görünce tanıdığımız,
Bir de önden kar beyaz işliğin,
Kimse görmedi alnını vakarından,
Hiç eksilmedi yüzünden perçemin,
Ve alnında bilge bir tutam ak,
Hiç uzamazdı da kirli sakalın,
Sevdan söylenirdi ara sıra,
Gevşek ağızlarımızdan dökülen,
Kim bilecekti kaf dağı güzelini,
Hani salardın ak güvercinlerini,
Sen de kanat yapardın ellerini,
Kör bıçaktı dalgın bakışların,
Bulut olur sızdırırdı gizlice,
Ruhun alevlenirdi etten kefende,
Ne dünya senin umurunda idi,
Ne de sen bu yalan dünyanın,
Bir güvercinler, bir nur yürek.
Bir kulu incitmedin bir kulu,
Oysa bütün âlem iyi bilirdi,
Astığında kuşunu yiyen kediyi,
Kimseden istemedin bir kez bile,
Ölüm gibi rızıksız yattın kaç gece,
Müslüman mahallesinde kimsesiz.
Yola çıkardın sabahın köründe,
Kimseler görmezdi gelişini gece,
Bilmeden hapçı, keş derlerdi,
Omzunda idi namuslu urgan izi,
Kefen paran da hazırdı helalinden,
Ottan yatağının sökülmüş ucunda.
Yetim bıraktın bir gün kuşlarını,
Kimseler merak etmedi, sormadı,
Kimisi de sevindi güya kendince,
Anında üşüştüler bir cimcik ete,
Arınla kazanırken üç kuruş para,
Hilalle indi dünyanın yükü alnına,
Çıkmadı ağzından bir damla ah,
Tek sızı vardı yüreğinde bir tek,
Her gece Kafa uçan akkuşların.

07.02.2005 21.53
Malkara Evim