Kuş Sesli Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Kuş sesli,
Sakin, tanık baharın her bir işaretli mevsiminde tanıdı içim seni.
Yadigarları vardı, eski, yırtık, maneviyatı da az sonra bitecek türden.
Kollamaya değer hiç bir anım olmadı.
Kopuk elleriyle uzanıldı her seferinde yüreğimdeki yaralara.
Bazan kendi elimdi dokunan acıtma pahasına.
Yeter ki bir tat olsun yarına ait.
Böyleydi işte hikayenin başı.

Ayakları yere değmez bir üsluptu bizdeki.
Korku harmanı ardımızda, ölü bakışıydı gözün gördüğü her şey.
Tek önem ve nihayet duyguya dair bir şeydin sen.
Kaçık bakışları vardı yüzümün.
Mıknatıstı hikayen.
Benim bir şeyim olsun istedim,
Çocukça bir şey,
Öyle kendi kendine,
İçten içe,
Dolu dizgin,
Ardımıza attığımız kaşarlanmış günü ve dünün zincirlerini kırarcasına.
İşte hikayenin başı böyle.

Düşkünlüğünü sevdi vücut sıcağım senin.
Kuru gürültüydü hayatın gerçekleri bir kulağımdan girip,
Ellerimden kırlara serpiştirdiğim.
Uzunca yol aldı kanım,
Damarlarındaki aynı kanı taşıyor şimdi her bir gözyaşım.
Ayık iken ne ise,
Değilken de aynıydı.
Sevdim yani her koşulda.
Hep,
Daima,
Şimdi ve sonra sevdim seni.
İşte hikayenin başı böyle idi.

Belki bir adım mesafeyle elinden tutup yürümekti tek derdim.
Benim hızımla savururdum ya saçlarını,
Hep o yüzdendi saçlarını toplatmama isteğim.
Suçlu her bir kadına yakışır bir makyajdı yüzündeki.
İsteyerek bulaştı rujun yanağıma.
Öyle güzeldin ki,
Ben sildim yüzündeki renkleri.
İşte hikayenin başı böyle.

İrili ufaklı,
Açıkta ve saklı,
Kendimiz büyüttük bizi sıkan üstten giyme,
Beyaz kefen diyesimin geldiği o elbiseyi.
İkimizde de aynısı var,
Şekli belirsiz, uzaklıktan oldukça uzak o şeyden.
İşte hikayenin sonu.

Seviyorum her bir halini.